Leo Madelein · 2008
LINDA MOLLEMAN // Het is evident dat een rijk fantasieleven voor de kunstenaar een troef is. Het staat ten dienste van het verlangen. Het verlangen om te spelen, de dwanggedachte om schoonheid te creëren. Het is de beleving van perfectie die aan de grondslag ligt van dit gevoel voor schoonheid. De aanwezigheid van schoonheid doet mij opleven. Mijn kunstwerken zitten dan ook vol meerduidigheid, die geïnterpreteerd kan worden binnen een context die door het werk zelf wordt gecreëerd. Niet alleen het traumatische maar ook de speelsheid, de fantasievolle denkprocessen, de gedreven gedachte, een verfijnde gevoeligheid voor lijn en vorm weerspiegelen de binnen- en buitenkanten van de Sculpturen en Installaties.
Beeldende kunst, Linda Molleman, Oedelem, Beernem, Kunstenares, Sculpturen, Installaties, Kunst in de openbare ruimte, Art, Artist, Sculptures, Installations, Art in public space
16631
post-template-default,single,single-post,postid-16631,single-format-quote,bridge-core-3.0.6,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,, vertical_menu_transparency vertical_menu_transparency_on,qode-child-theme-ver-1.0.0,qode-theme-ver-29.3,qode-theme-bridge,wpb-js-composer js-comp-ver-6.10.0,vc_responsive

Leo Madelein · 2008

‘ME’ is een kunstwerk dat in z’n subtiele eenvoud niet alleen staat voor volmaakte schoonheid, maar ook voor diepmenselijke inhoud

— Leo Madelein · 2008

 

Omtrent “Me” (= ik)

 

Op 1 juli 2005 schreven we dat het in de installatie “In de Cirkel van Stilte” (oorspronkelijke titel), ooit gepland voor het Oostendse Maria Hendrika Park, goed vertoeven zou zijn.
Drie jaar later, na een ellenlange zoektocht tussen bomen, struikgewas, plantsoenen en graspartijen, werd in samenwerking met de Stedelijke Groendienst de ideale lokatie uiteindelijk gevonden in het Vogelzangpark.
Een treurwilg van een onvoorstelbare schoonheid, een levende Spilliaert, plooide zijn milde weelde van takken, blaadjes en kleuren, de vier jaargetijden rond, in de goede richting. Een schuilplaats, maar ook een directe relatie met een puur brok natuur, lagen voor de hand.
Omtrent de plaatsing van een kunstwerk in een openbare ruimte volgende bedenking. De essentie van een goed, we zeggen en schrijven “schoon” kunstwerk – het wezenlijke ervan blijft overal gelijk – kan en zal in een bepaalde omgeving beter functioneren en dus ook gemakkelijker beleefd worden.

“Me” and the willow tree is een betonnen doorkijk-en instapcylinder met een in- en uitkom, en twee minimalistische zitbanken. Centraal zit een verdwaalde Barcelona-duif, symbool voor vele boodschappen, temidden kabbelend water.

“Me” is de concrete realisatie van een vormgekregen idee, een visie op wat we contemplatieve kunst zouden noemen, gebaseerd op concentratie en energie.

Zon, regen en wind, zullen er hartelijk stoeien en “Me” zal de parkbezoeker verleiden en koesteren. De trommel is een plek waar de chaos geordend wordt, waar ons koortsachtig, driftig bestaan gerelativeerd wordt, waar stilte en rust geboden worden. De rotonde, in se een koel gegeven, is hier een intieme, sociale ruimte. Kijken naar kunst, ermee leven, kost tijd en moeite. De installatie “Me” verzoekt de parkgenieter deelgenoot te worden. Erin rondlopen, in-en uitstappen, er even bij gaan zitten, om je heen kijken, dromen, en uiteindelijk jezelf zien, is de boodschap.

“Me” is een kunstwerk dat in zijn subtiele eenvoud niet alleen staat voor volmaakte schoonheid, maar ook voor diepmenselijke inhoud.

LEO MADELEIN
KUNSTCRITICUS
29 november 2008