Leo Madelein · 2005
LINDA MOLLEMAN // Het is evident dat een rijk fantasieleven voor de kunstenaar een troef is. Het staat ten dienste van het verlangen. Het verlangen om te spelen, de dwanggedachte om schoonheid te creëren. Het is de beleving van perfectie die aan de grondslag ligt van dit gevoel voor schoonheid. De aanwezigheid van schoonheid doet mij opleven. Mijn kunstwerken zitten dan ook vol meerduidigheid, die geïnterpreteerd kan worden binnen een context die door het werk zelf wordt gecreëerd. Niet alleen het traumatische maar ook de speelsheid, de fantasievolle denkprocessen, de gedreven gedachte, een verfijnde gevoeligheid voor lijn en vorm weerspiegelen de binnen- en buitenkanten van de Sculpturen en Installaties.
Beeldende kunst, Linda Molleman, Oedelem, Beernem, Kunstenares, Sculpturen, Installaties, Kunst in de openbare ruimte, Art, Artist, Sculptures, Installations, Art in public space
20
post-template-default,single,single-post,postid-20,single-format-quote,bridge-core-3.0.6,qode-page-transition-enabled,ajax_fade,page_not_loaded,, vertical_menu_transparency vertical_menu_transparency_on,qode-child-theme-ver-1.0.0,qode-theme-ver-29.3,qode-theme-bridge,wpb-js-composer js-comp-ver-6.10.0,vc_responsive

Leo Madelein · 2005

Kunnen pijn en een moeilijk te verteren verdriet een weelde zijn en een gekoesterde bron voor gelouterde schoonheid? Ik weet dat mooi dikwijls lelijk is

— Leo Madelein · 2005
DE VEELZIJDIGE POËZIE VAN EEN BEELDALCHEMISTE

 

Op haar eerste solotentoonstelling (1991–Alfa Dante in Brugge) waagde ik het om LINDA MOLLEMAN aan het publiek voor te stellen al een verwarrende en verrassende kunstenares.
Ze is het nu nog steeds.
Haar vele beelden, installaties en environmenten vormen een omvangrijk oeuvre dat zich in wezen zeer rijk en verscheiden manifesteert.
Toch is er een rood-zilveren draad.
Hoe vertaal je bijvoorbeeld je innerlijke beleving – in Linda’s geval een duidelijk terug te vinden verwerking van een verterend rouwproces, namelijk de verdrinkingsdood van haar achtjarig zoontje – en het besef van tijd en ruimte in een zichtbare werkelijkheid? Hoe komt de overgang van mentaal binnen naar fysiek buiten tot stand? Wat is het verschil tussen half-vol en half-ledig, en wat verkies je? Kunnen pijn en een moeilijk te verteren verdriet een weelde zijn en een gekoesterde bron voor gelouterde schoonheid? Ik weet dat mooi dikwijls lelijk is.
De beeldalchemiste LINDA MOLLEMAN slaagt erin met een bijzondere gevoeligheid voor de meest ongebruikelijke beeldmaterialen een permanente dialoog te realiseren, waarbij elk materiaal het mogelijk maakt dat een ander materiaal ook in en onder een verschillende vorm gaat meetrillen.
Linda’s belangstelling voor astrologie, natuurfilosofie, het Oosten, het bovennatuurlijke, maar ook het al dan niet afweren van geloof, bieden de spirituele ondertoon voor haar beeldend doen en denken.
‘Het onzichtbare zichtbaar maken’, dixit Paul Klee, is de opdracht van de kunstenaar.
‘Het (onzichtbare) ook geestelijk opladen’, is een must voor Vassily Kandinsky. Lijn, vorm, structuur, kleur, enzovoort, zijn de middelen.
Door Mollemans veelzijdige poëzie kan het werk niet stereotiep worden. Geen herhaling noch vertaling, geen herkenbare verarming, maar een ver-rijkend aanbod binnen eenzelfde visie.
Titels kunnen duiden, inzichten bieden en opties toelichten.
‘In een Cirkel van Stilte’ (2008), een installatie gepland voor het Oostendse Vogelzangpark, zal het goed toeven zijn. Wie er te midden van de omrastering en de bomen zal kijken en wegdromen en de stilte proeven, wordt een bevoorrechte genieter en ziener, een gezonde voyeur van kunst getekend en ontworpen door LINDA MOLLEMAN.

LEO MADELEIN
KUNSTCRITICUS
ISEL, KUNST EN KULTUUR MAGAZINE
2005